چندی بود اسباب خانه را نچیده سفر کرده بودیم که باز گشتیم و دیدیم در نبود ما اینجا عجب روی سوسک هایی به خو دیده... بگذریم زیرا که مدیر وبلاگ از آن مدیرهای روی محل کار به خود ندیده نیست و خودش پیف پاف دارد.

دلیل سفر برای مملکت نشینان نیاز به توضیح ندارد که خلسه ای بود از این همه اخبار خوش و خرم:

از پیاده گز کردن تا سر خیابان و علافی تاکسی و اتوبوس به یمن هنوز نرسیدن کارت سوخت پدر گرام گرفته تا گرفتن نمرات پایان ترم و رویارویی با تابستان بزرگ ( بزرگ به معنای ارجمند نه طولانی! ) و شروع شدن همان تناقضات فکری و.....

از شکل گرفتن نطفه ی هم میهن و در دم کور کردنش گرفته تا تعطیلی کافه تیتر و لقب دادن خانه ی سیاه به سر پناه هنرمندان از همه جا بی خبر و این اواخر هم خبر جمع آوری کتاب های نامناسب!! از کتابخانه ها و جایگزینی آن با کتاب های مناسب ( این یکیشو دیگه ندیده بودیم! )و...و...و...

یکی از فواید امتحانات ترم آن است که به ذهن استراحتی می دهد منتها از آن طرف! که منحرف اش می کند به چیزهای دیگر و یک ماهی خواب خرگوشی ست. اما حالا باز ذهنمان رادارش به کار افتاده و هی می چرخد سمت روزنامه و تلویزیون و رادیو ( آن هم از نوع همین دور و زمانه اش! ) و سایت و وبلاگ و باز دلمان می خواهد بنویسیم و جمع کوچکمان را مجازی کنیم تا جایی برای ابراز ما حصل پردازش دیتاهای ورودی به ذهنمان باشد.

گلایه ای هم که در شعرواره ی پیشین کردیم از نبود بهانه تنها قرار عاشقانه و شور عارفانه ای بود که عدد دادنش.....

و گرنه این چهار راه حوادث آبستن بهانه های بسیاری است که نیازی هم به چشم بصیرت و گوش شنوا ندارد ، چنان به استخوان رسیده که کور و کر هم باشی ملموسند!

علارغم این که در این مملکت هر جمع بیش از یک نفری مواجه می شود با واپاشی به حداکثر همان یک نفر ، این مکان مجازی ظرفیت بیش از این ها را دارد.