از کشوری که سرانه ی مطالعه ی افراد در یک سال به زور به دو دقیقه می رسد و تیراژ کتاب های آن به سختی 2000 جلد در یک چاپ است، به علاوه دارای سنّتی ست که اندیشه در آن به هیچ وجه نهادینه نشده است( یعنی تجسم ندارد، به درد نمی خورد، دارای حافظه ی تاریخی نشده است و خطاها همواره تکرار می شود!)، پا نگرفته است و ریشه ندوانده که ماحصل و نتیجه ای داشته باشد، چه انتظاری می توان داشت؟ به همه ی اینها اضافه کنید گسترش بی اعتمادی بین افراد، از بین رفتن رشته های ارتباطی و همرسانشی، ناامیدی مفرط، عدم توانایی در ترسیم افقی برای آینده، اتمیزه شدن افراد، نحیف و کم اثر شدن زبان فارسی و به تبع آن ضعف ساکنان و کاربران زبان در صورت بندی موقعیت فرد ایرانی( مشکل و مسئله ی رمان فارسی!)، خودشیفتگی فرد ایرانی در برخورد با فکر و نژاد و اندیشه ی « دیگر»، آسان طلبی و تنبلی ذهنیت ایرانی جماعت و نتیجتاً ساده سازی مخرّب ایده ها و اشکال پیچیده ی بودش و اندیشش، ناتوانی تاریخی در فهمیدن پیچیدگی ها و ظرافت های فرسخت فکری( راستس چه بلایی سر متفکران خارجی و داخلی، در قبیله ی ما آمده است؟)، نبود سنّت قوی آکادمیک، کلبی مسلکی، حضور مدام عرفان آبکب مثله شده(!) و ... و ... و الخ!

به لیست فوق می توان دسته گل های بسیار زیاد دیگری نیز افزود که ما در خواب خرگوشی خویش به آب و باد و هوا داده ایم.( چنان که افتد و دانی!) اینست که وقتی فرد ایرانی ساکن در زبان بیدخورده ی فارسی به اندیشه می اندیشد(!) فی الفور و ناخودآگاه به یاد چیزی شیک و مامانی می افتد که در یک روز( یا شب!) بهاری دست بر قضا به خاطر خطیرش خطور می کند، گویی در یک هماغوشی عاشقانه رمانتیک با خود جناب آقای حقیقت از او باردار شده است و زین پس خود را حامل و حامله ی تفکر می داند و پس از فارغ شدن از آن مشغول گربه رقصانی پسر کاکل زری یا دختر چشم عسلی( برای جلوگیری از تکدر خاطر نسوان محترمه!) خود در جوامع و محافل روشن فکری و شبه روشن فکری می شود. بگذریم از چشم و هم چشمی ها و مدگرایی و ظاهرپسندی های موچود در این ویترین ها... اینست که مام میهن تبدیل می شود به ویترینی بزرگ و اینست واقعیت کشور گل و بلبل و سرنوشت فرهنگ خوبی، دوستی، و مهربانی و هزار کوفت و زهرمار دیگر!

نیچه راست می گفت باید با چکش فکر کرد! به خدا!

از همون لحظه اول که بی سر و صدا اومد و وسایلش رو کف اتوبوس گذاشت و خودش هم همون جا نشست ، توجهم رو جلب کرد. اما نمی دونستم چرا؟

تا اتوبوس راه بیافته چند بار دیگه هم بی اختیار خیره شدم بهش... با وجودی که هیچ شباهتی نداشت اما یاد آقاجون رو آورد توی ذهنم . یاد اون یکی دو سال آخرش که دیگه حرفی نمی زد و فقط نگاه می کرد و سکوت... یه جوری نگاه می کرد به هر چیزی که احساس می کردی داره چیزی غیر از اون چیزایی که تو می بینی رو می بینه؛ یه نگاه که با همه عمق و نفوذش زود می گذشت از هر چیز ؛ انگار همه اونا رو بارها دیده بود و از تازگیش برای ما تعجب می کرد! شاید برای همین بود که دیگه بیشتر وقتها چشمهاش رو می بست یا اگه باز می کرد به هیچکس و هیچ چیز نگاه نمی کرد.

برگشتم... دیدم وسایلش هنوز هم همون جاست اما از خودش خبری نیست ، تا بگردم پیداش کنم شنیدم که : بیچاره پیرمرد... حالش بد شده...

روی پله ها ، جلوی در اتوبوس نشسته بود و دستش رو تکیه گاه سرش کرده بود . آنچنان سرش رو به پایین انداخته بود که انگار شرمندگی یک عمر رو با خودش می کشوند...

بی اختیار اومد توی ذهنم :

                        "...

                             به خیابن برو.

                             به مردم نگاه کن .

                             همین.

                                    .... "

دوباره رفتم توی فکر. به اینکه به خیابان برم؟به اینکه به مردم نگاه کنم؟ به اینکه اون پیرمرد به هیچکس نگاه نمی کرد و دنیاش از دنیای همه جدا بود...

...

به اینکه " تنها نمان به در، کین درد مشترک، هرگز جدا جدا درمان نمی شود"*

به اینکه این درد مشترک بی جدایی درمانی نمی خواد دیگه!

به اینکه " تو در میان گلها چون گل میان خاری"* دیگه مثل خاری به چشمت فرو میره و مثل تیری به قلبت

به اینکه ... " ببینی دیازپام 10 خورانده اند خلق را و از حدود سروری گذشته اند و فرش زیر پا فروخته ز سر ز همسر گذشته اند..."*

به اینکه به خودم بگم :

        " دلت به انتظار چشم هاست؟

                                  ببین جهان چگونه کرده است راست !

           نرو به زیر کار و بار دلبران گران                     خران شدی و سست و زرد از کران تا کران

         دلت چه شد ؟ دلت چه شد؟ به باد رفت؟!!               تمام ایده ها و آرزوها ز یاد رفت؟!!!

چست و چابکی چنان که خشم در دهی                    ز جان گذر ز جان ز خانمان گذر"*

     گذر ، گذر ، گذر ، گذر...

به اینکه ببینی : " احاطه کرده است عدد فکر خلق را! "*

به اینکه چقدر دلم می خواد فریاد بزنم بگم :

                                            " یک روز به شیدایی در زلف تو آویزم

                                                                   یک روز دو چشمم خیس ، یک روز دلم چون  گیس

                                                                                           آشفته و ریساریس ..."*

اما انگار فقط وقتشه که بگم:

                             "ای خاطره ات پونز، نوک تیز ته کفشم-این صندل رسوایی-

                                                             بردار ؛ دگر بردار...

                                                                             بردار به دارم زن... از روی پل فردیس"*

*"نامجو"یی فریاد می کشید در آن ِ نوشتن این مهملات، ترانه ها را. شاید با کمی تغییر و پس و پیش ( البته این توضیح برای کسی است که این نوشته ها را به بهانه وداع با او نوشتم.)